Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

ΕΓΩ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ

Τελικά δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να αποδέχεσαι ότι κάποια στιγμή μπορεί να αποτύχεις σε κάτι.

Το συναίσθημα που βιώνεις όταν πετύχεις το παραπάνω είναι απελευθερωτικό και συγκλονιστικό.

Έτσι, πιστεύω πλέον, ότι η υπέρτατη πράξη σεβασμού ως προς τον εαυτό σου, είναι να προσπαθείς γνωρίζοντας ότι υπάρχουν πολλές πιθανότητες να αποτύχεις.

Εντάξει, υπάρχει κάτι που με τρώει γνωρίζοντας ότι κάποιοι άλλοι θα πετύχουν, ενώ εγώ μπορεί και όχι. Όμως αυτό είναι και το κομβικό σημείο σε τελική ανάλυση, το οποίο άμα το εμπεδώσει κανείς κερδίζει την ηρεμία του.

Δύο είναι οι φράσεις κλειδιά νομίζω: το "οι άλλοι" και το "εγώ". Η αντιπαράθεσή τους δεν εκφράζει τίποτε άλλο παρά μόνο την έννοια του ανταγωνισμού. Και ενώ είναι σίγουρα πολύ σπουδαίο το να μην συγχωνεύεται το "εγώ" με το "οι άλλοι", η σύγκριση με τους άλλους, από την άλλη, με γεμίζει δυστυχία.

Θα μου πεις τώρα πώς να μη συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άλλους όταν εσύ ο ίδιος αλλά και ο περίγυρός σου χρησιμοποιούν ή δημιουργούν τεχνικές που έχουν ακριβώς αυτό το σκοπό: τον να σε μετρήσουν με κάποιο κριτήριο και μετά να σε αξιολογήσουν...

Ειλικρινά, αυτή τη στιγμή δεν ξέρω τον τρόπο.

3 σχόλια: