ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Τι μου έχει λείψει από την ΑΘήνα

Τα πρωινά στην Πνύκα.
-Η θέα του Λυκαβηττού και του Παρθενώνα-
Οι βόλτες στην Αρεοπαγίτου και μετά ο καφές στο Θησείο.
-το τοπίο με τις ελιές και την πέτρα-
Τα βράδια στη Ερμού, περπατώντας προς την περιοχή του Ψυρρή και μετά στο Γκάζι.
-ο κόσμος που πνίγει τους δρόμους-
Το φως που υπάρχει καθόλη τη διάρκεια της ημέρας
- ο αττικός ουρανός-

Τι δεν μου έχει λείψει από την Αθήνα

Η αγένεια που μολύνει τις επαφές των κατοίκων της εν λόγω πόλης.
Η ακρίβεια στα βασικά καταναλωτικά προϊόντα.
Η βρώμα στους δρόμους.
Η βια που πηγάζει από το άγχος για επιβίωση και ξεσπά στην καρδιά και στην ψυχή των κατοίκων της.

ΕΓΩ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ

Τελικά δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να αποδέχεσαι ότι κάποια στιγμή μπορεί να αποτύχεις σε κάτι.

Το συναίσθημα που βιώνεις όταν πετύχεις το παραπάνω είναι απελευθερωτικό και συγκλονιστικό.

Έτσι, πιστεύω πλέον, ότι η υπέρτατη πράξη σεβασμού ως προς τον εαυτό σου, είναι να προσπαθείς γνωρίζοντας ότι υπάρχουν πολλές πιθανότητες να αποτύχεις.

Εντάξει, υπάρχει κάτι που με τρώει γνωρίζοντας ότι κάποιοι άλλοι θα πετύχουν, ενώ εγώ μπορεί και όχι. Όμως αυτό είναι και το κομβικό σημείο σε τελική ανάλυση, το οποίο άμα το εμπεδώσει κανείς κερδίζει την ηρεμία του.

Δύο είναι οι φράσεις κλειδιά νομίζω: το "οι άλλοι" και το "εγώ". Η αντιπαράθεσή τους δεν εκφράζει τίποτε άλλο παρά μόνο την έννοια του ανταγωνισμού. Και ενώ είναι σίγουρα πολύ σπουδαίο το να μην συγχωνεύεται το "εγώ" με το "οι άλλοι", η σύγκριση με τους άλλους, από την άλλη, με γεμίζει δυστυχία.

Θα μου πεις τώρα πώς να μη συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άλλους όταν εσύ ο ίδιος αλλά και ο περίγυρός σου χρησιμοποιούν ή δημιουργούν τεχνικές που έχουν ακριβώς αυτό το σκοπό: τον να σε μετρήσουν με κάποιο κριτήριο και μετά να σε αξιολογήσουν...

Ειλικρινά, αυτή τη στιγμή δεν ξέρω τον τρόπο.

BRITISH WEATHER

Κι εκει που όλα πήγαιναν στραβά, τσουπ, μια ακτίνα φωτός στο βάθος του τούνελ εμφανίστηκε... Ελπίζω να εμφανιστεί και κυριολεκτικά, στον ουρανό βέβαια, μιας και η βροχή έξω με κάνει να μη θέλω να βγω έξω από τα σκεπάσματά μου.

Έχω αρχίσει να διαβάζω ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, το "WATCHING THE ENGLISH", της αγγλίδας ανθρωπολόγου Kate Fox. Πολλά από τα σημεία της μυστηριώδους συμπεριφοράς των Άγγλων έχουν αρχίσει να αποκωδικοποιούνται στο κεφάλι μου και αυτό με κάνει να νιώθω λιγότερο φόβο απέναντι στην κουλτούρα του εν λόγω λαού.

Έτσι, μόλις χθες, έμαθα ότι ένας τυπικός διάλογος με κάποιον άγγλο πρέπει να αρχίζει με ένα σχόλιο για τον καιρό. Αν τώρα σου πει κάποιος πρώτος κάτι για τον καιρό, εσύ πρέπει να συμφωνήσεις μαζί του θες δε θες. Ο άγγλος τότε λέει θα νιώσει οικειότητα και δια μαγείας θα του λυθεί η γλώσσα.

Λοιπόν, ανυπομονώ να το δοκιμάσω αυτό το κόλπο!

ΣΤΟΝ Μ.

Είναι υπέροχο όταν εκεί που δεν το περιμένεις υπάρχουν άνθρωποι που σε στηρίζουν. Εκτός από τους φίλους μου στην Ελλάδα, τους οποίους πρήζω συνεχώς το τελευταίο τρίμηνο, σήμερα βρέθηκε κάποιος του οποίου τα λόγια -και οι πράξεις - με βοηθούν να συνεχίσω ή τουλάχιστον να προσπαθήσω.

Τον ευχαριστώ.

ΤΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Άρχισα να στελνω παντού βιογραφικά.

Προσωπικά στοιχεία.

Όνομα: Xenitemeni
Επώνυμο: -
Διεύθυνση: κάπου στο Ηνωμένο Βασίλειο


Εργασιακή εμπειρία.

Από: τότε Μέχρι: αύριο
Θέση: κάτω από το Boss


Εκπαίδευση: κακή


Τεχνικές Δεξιότητες και Ικανότητες: Δηλώνω περήφανα τεχνικά αδέξια και ανίκανη
Προσωπικές Δεξιότητες και Ικανότητες: Εσωστρεφής, εγωίστρια, μεγαλομανής.


Ενδιαφέροντα: Δεν ενδιαφέρουν

Ελπίζω να έχω απάντηση από κάποιον σύντομα...

Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΜΙΑΣ ΜΕΤΑ-ΜΙΚΡΟΑΣΤΗΣ

Γιατί;

Ένα γιατί σκέφτομαι κάθε πρωί όταν ξυπνάω, ένα γιατί σκέφτομαι πριν κοιμηθώ.
Εγώ, που είχα την καλή δουλειά, τον καλό μισθό (για τα ελληνικά δεδομένα), τους φίλους μου, τον εραστή μου, γιατί να τα παρατήσω όλα και να φύγω στο εξωτερικό;

Ας τα πάρουμε από την αρχή.

Τρεις μήνες πριν, η καλή δουλειά μου φαινόταν μια βαρετή δουλειά, ο μισθός μου δεν μου έφτανε (χρώσταγα και στην κωλοτράπεζα συν τοις άλλοις), οι φίλοι μου ήταν μαλάκες και του εραστή μου δεν του σηκωνόταν.

Κι εγώ βέβαια, Εγώ, δεν γινόταν να συμβιβαστώ με μια μέτρια ζωή. Γιατί πολύ απλά είχα όνειρα. Ποιανού τα όνειρα είχα τώρα είναι ένα άλλο θέμα. Και ποιά ήταν το όνειρά μοϋ; Μα φυσικά το να γίνω κάτι το ξεχωριστό, μια διαπρεπής ελληνίδα του εξωτερικού σαν και αυτές που καλεί η Φλέσσα στην εκπομπή της ή ακόμα καλύτερα να γίνω μια διαπρεπής και πλούσια συνάμα γυνή (το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;).

Έτσι πολύ το χάρηκα όταν έγινα δεκτή σε σπουδαίο, στον τομέα τον σπουδών που ήθελα να κάνω, πανεπιστήμιο του Ηνωμένου Βασιλείου.

Παρέλειψα να πω ότι έχω ήδη σπουδάσει σε ελληνικό πανεπιστήμιο (ανθρωπιστικές επιστήμες) και επέλεξα να συνεχίσω τις σπουδές μου σε προπτυχιακό επίπεδο, σε καθαρά τεχνικό αντικείμενο.

Γιατί;

Γιατί στη ζωή όσο πιό σκληρά δουλεύεις, τόσο περισσότερο ανταμείβεσαι.
Γιατί ένα πτυχίο (μου είπαν) δεν είναι αρκετό.
Γιατί έτσι θα βγάλω πολλά χρήματα.
Γιατί έξω τα πράγματα είναι καλύτερα από την Ελλάδα.
Γιατί μέχρι στιγμής σπουδές και κοινωνική ζωή πάνε κατά διαόλου παρόλες τις προσπάθειες.
Γιατί έχω γαλουχηθεί να σκέφτομαι ως μια μικροαστή δεύτερης/εξελιγμένης γενιάς.

Όχι το όνειρό μου δεν είναι να μπω στο δημόσιο. Είναι ο κοσμοπολιτισμός.

Καλό βράδυ.